Μια φορά κι έναν καιρό, δεν υπήρχαν first person shooters. Υπήρχαν Doom clones. Αυτό και μόνο αρκεί για να καταδείξει τη σημασία του ονόματος “Doom” για την κατηγορία του αλλά και για την ιστορία του gaming. Δεν ήταν το πρώτο FPS, αλλά η επιρροή του υπήρξε καθοριστική κυρίως λόγω του φρενήρους gameplay αλλά και του αιχμηρού, προβοκατόρικου θα έλεγε κανείς, εικαστικού του. Μετά την άψογη επαναφορά του ονόματος Doom στο μοντέρνο gaming με το ομώνυμο παιχνίδι του 2016 και τα ολύμπια ύψη του υπέρτατου Doom Eternal και των δύο DLC’s The Ancient Gods, η id μάς προσφέρει επιτέλους το τρίτο κομμάτι της σύγχρονης Doom τριλογίας, με τίτλο Doom: The Dark Ages.
Όσον αφορά την ιστορία, το παιχνίδι δεν συνεχίζει από εκεί που μας άφησε το Ancient Gods Part 2. Αντίθετα, το Dark Ages, όπως φανερώνει και ο τίτλος του, είναι prequel και αφηγείται μια ιστορία από το μακρινό παρελθόν, όταν οι Night Sentinels υπό την ηγεσία του King Novic μεσουρανούσαν και ο Doom Slayer ήταν υπό τον έλεγχο των αγγελικών Maykrs. Φυσικά, η Κόλαση δεν θα αργήσει να κάνει την εμφάνισή της και υπό την απειλή της ολοκληρωτικής καταστροφής, οι Maykrs θα χρησιμοποιήσουν το υπέρτατο όπλο τους: τον ίδιο τον Slayer…
Φυσικά, όπως σε όλα τα παιχνίδια της σειράς η ιστορία έχει μάλλον διακοσμητικό ρόλο και ο παίκτης μπορεί αν θέλει να την προσπεράσει τελείως. Όπως και στο Doom Eternal όμως, υπάρχει αρκετό lore αν ο παίκτης θέλει να εμβαθύνει λίγο παραπάνω στην ιστορία του κόσμου και στους χαρακτήρες, εχθρικούς και μη, που θα συναντήσει στο διάβα του.
To campaign του παιχνιδιού αποτελείται από 22 κεφάλαια, και ξεκινώντας το παιχνίδι θα δούμε πως τα επίπεδα δυσκολίας είναι παρόμοια με του Eternal αλλά με τη διαφορά ότι μπορούμε πλέον να αλλάξουμε πολλές μικρές παραμέτρους σε κάθε ένα από αυτά και να το φέρουμε στα μέτρα μας. Μπορούμε με λίγα λόγια να κάνουμε λίγο πιο δύσκολο το Hurt me plenty ή λίγο πιο εύκολο το Nightmare, φέρνοντας το παιχνίδι πιο κοντά στις προτιμήσεις μας.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τον καθοριστικό παράγοντα όλης της σειράς, το gameplay. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να αναφέρουμε είναι πως, όπως το Doom Eternal διέφερε σε αρκετά σημεία από τον προκάτοχό του, έτσι και το Dark Ages κρατάει μεν τον κεντρικό πυρήνα ενός FPS, διαφοροποιείται δε κατά πολύ από το Eternal. Αυτό καταρχάς μπορεί να εκληφθεί σαν θετικό, καθώς ο παίκτης που έλιωσε το Eternal δεν νοιώθει ότι παίζει το ίδιο παιχνίδι. Είναι βέβαιο ότι η id δούλεψε πάνω στον τίτλο και προσπάθησε να δώσει μια νέα εμπειρία, μέσα στα πλαίσια πάντα του είδους.
Η μεγαλύτερη διαφορά είναι η πολύ μεγαλύτερη έμφαση στις melee επιθέσεις. Αυτό ίσως ξενίσει κάποιους βετεράνους της σειράς, καθώς τα όπλα και το shooting αποτελούσαν από πάντα το Α και το Ω του DNA της. Βέβαια και στο Dark Ages τα όπλα δηλώνουν παρόντα και σε ικανοποιητικό αριθμό και είδη. Απλώς στο Dark Ages οι δημιουργοί, εκμεταλλευόμενοι και το μεσαιωνικό, ή μάλλον τη μίξη Μεσαίωνα με sci fi καταστάσεις, άλλαξαν σαφώς την προσέγγιση που πρέπει να ακολουθήσει ο παίκτης και τον ωθούν σε μια πολύ ενδιαφέρουσα εναλλαγή και σχεδόν ισομερή χρήση μεταξύ melee επιθέσεων και shooting.
Βασικό ρόλο στη μάχη θα παίξει η πρωτοεμφανιζόμενη στη σειρά ασπίδα. Με αυτήν μπορούμε να αποκρούσουμε φυσικά τα εχθρικά πυρά, να την πετάξουμε σαν Captain America στους εχθρούς, οπότε αυτή σαν ηλεκτρικό πριόνι καρφώνεται πάνω τους και τους ακινητοποιεί ή, τέλος, να κάνουμε parry πολλές εχθρικές επιθέσεις που τονίζονται με πράσινο χρώμα. Αν αυτές είναι melee, ο αντίπαλος ζαλίζεται για λίγο και μας δίνει τη δυνατότητα για κάποια ασφαλή χτυπήματα, ενώ αν είναι ranged επιθέσεις γυρνάμε τις βολές πίσω στους εχθρούς. Αργότερα η ασπίδα μας θα εξελιχθεί ακόμα περισσότερο και θα προστεθούν 4 διαφορετικοί ρούνοι, που της δίνουν ειδικές επιθέσεις που ενεργοποιούνται όταν καταφέρουμε perfect parries.
Ασπίδα λοιπόν στο αριστερό χέρι, melee όπλα στο δεξί. Ξεκινάμε με τις πιστές γροθιές μας και στην πορεία θα προστεθούν άλλα δύο, εμπνευσμένα κι αυτά φυσικά από το Μεσαίωνα. Τα melee όπλα μας θα διαδραματίσουν κι αυτά καθοριστικό ρόλο, καθώς οι melee επιθέσεις μας κάνουν πολλή ζημιά και αποδεικνύονται εξόχως διασκεδαστικές και χρήσιμες. Ταυτόχρονα, αποτελούν τη νούμερο ένα επιλογή μας ώστε οι εχθροί να ρίξουν ammo για τα όπλα μας.
Το τρίτο διαθέσιμο εργαλείο στο οπλοστάσιό μας είναι εχμ, το οπλοστάσιό μας. Κάποια όπλα μας μοιάζουν με αυτά που χρησιμοποιήσαμε στο Eternal και κάποια άλλα νέα έχουν προστεθεί, όλα υπηρετώντας πιστά σαν σύλληψη και χρήση το μεσαιωνικό σκηνικό του τίτλου. Δυστυχώς δεν υπάρχει αυτή τη φορά κάτι τόσο “πορωτικό” σαν το meathook του Super Shotgun (το οποίο φυσικά δεν μπορούσε να λείπει) αλλά γενικά τα όπλα μας ικανοποίησαν πάρα πολύ και όλα έχουν τη χρήση τους ή, αν θέλετε, όλα θα μπορούσαν να γίνουν τα αγαπημένα κάποιου παίκτη.
Γενικά η προσέγγιση του παίκτη μοιράζεται λοιπόν ανάμεσα σε αυτές τις τρεις κατηγορίες επιθέσεων και όπως στο Eternal όλο το νόημα ήταν να χρησιμοποιούμε στρατηγικά όλα μας τα εργαλεία, έτσι κι εδώ είναι απόλαυση αυτός ο χορός ανάμεσα σε ασπίδα, όπλα εκ του σύνεγγυς και πυροβόλα από απόσταση.
Γενικά το παιχνίδι δεν έχει τον ίδιο φρενήρη ρυθμό με το Eternal. Λείπει και το dash, αλλά σε γενικές γραμμές η προσέγγιση πρέπει να είναι πιο τακτική. Λείπει εν πολλοίς και το verticality στις αρένες, δεν υπάρχει διπλό άλμα και ο παίκτης περνάει τον περισσότερο χρόνο του στο έδαφος. Ο χαρακτήρας μας είναι πιο βαρύς και γενικά δεν τρέχουμε μακριά από τους εχθρούς, αλλά σε πολλές περιπτώσεις είναι πολύ πιο αποδοτικό να μάθουμε το parry και να τους αντιμετωπίσουμε από κοντινή ή μέση απόσταση και όχι αποκλειστικά από πολύ μακριά πυροβολώντας τους.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο χαρακτήρας μας συμπεριφέρεται περισσότερο σαν τανκ σε σχέση με το Eternal. Φυσικά, Doom παίζουμε και το τανκ του Dark Ages είναι γατόπαρδος για άλλα παιχνίδια. Η ταχύτητα, παρότι ένα κλικ μικρότερη από το Eternal, είναι και πάλι εξόχως καταιγιστική. Σαν να λέμε οι Spinal Tap ηρέμησαν λίγο και από το 11 έριξαν την ένταση των ενισχυτών στο 10. Μάλιστα, επειδή αυτή τη φορά λείπουν τα glory kills, η μάχη έχει πιο σταθερό ρυθμό από το Eternal.
Είπαμε λείπουν τα glory kills και ίσως κάποιοι τρομάξατε, οπότε ας εξηγηθούμε. Φυσικά μπορούμε να ζαλίσουμε τους δαίμονες και να τους εκτελέσουμε πάραυτα με ένα κουμπί, απλά δεν θα δούμε τα τόσο χαρακτηριστικά και αιμοσταγή animations που βλέπαμε στο Eternal και διέκοπταν για λίγες στιγμές τη δράση, δίνοντας μια ανάσα στον παίκτη. Αυτό έχει φυσικά μια επίπτωση στην όλη παρουσίαση, αλλά όπως προείπαμε κάνει το ρυθμό της μάχης πιο σταθερό και συνεχή.
Άλλο νέο στοιχείο του παιχνιδιού είναι τα σημεία που καλούμαστε να χειριστούμε ένα τεράστιο mech και να καβαλήσουμε έναν δράκο. Πορωτικά κι αυτά σαν ιδέα, αλλά αλλάζουν πλήρως τον ρυθμό, και αυτό, σε συνδυασμό με το απλοϊκό τους gameplay, δεν θα αρέσει σε όλους. Τα mech τμήματα θυμίζουν Pacific Rim και γενικότερα kaiju καταστάσεις, με τον παίκτη να καταστρέφει τα πάντα στο διάβα του και να κοπανιέται με υπερμεγέθεις αντιπάλους. Η ταχύτητα εδώ είναι αναγκαστικά αργή, αλλά η αίσθηση του βάρους του mech είναι πολύ ικανοποιητική και γενικά τα τμήματα αυτά είναι πολύ εντυπωσιακά οπτικά.
Τα κομμάτια του δράκου είναι κι αυτά απλά, με τον παίκτη να πετάει και να ψάχνει για στόχους, οι οποίοι φυλάνε σημεία που μπορεί να προσγειωθεί και να συνεχίσει με τα πόδια. Στους στόχους ο δράκος μένει στατικός και πρέπει να κάνουμε πετυχημένα dodges ώστε να ενδυναμώσουμε το όπλο μας και να τους καταστρέψουμε. Τόσο τα mech όσο και τα σημεία με τον δράκο ευτυχώς δεν διαρκούν πολύ, είναι εν πολλοίς gimmick και προσφέρουν μια αλλαγή σκηνικού, αλλά θα θέλαμε τουλάχιστον σαν gameplay να ήταν λίγο πιο δουλεμένα.
Το level design είναι για άλλη μια φορά εξαιρετικό. Μεγάλη διαφορά με το Eternal είναι πως λείπουν τα platforming τμήματα, τα οποία είχαν αρέσει σε κάποιους και είχαν εκνευρίσει αρκετούς άλλους. Ο γράφων ανήκει στην πρώτη κατηγορία, αλλά δεν μπορεί να πει ότι του έλειψαν ή ότι θα ταίριαζαν με το Dark Ages.
Μερικές πίστες είναι πιο ευθύγραμμες, ενώ υπάρχουν κάποιες που είναι πιο ανοιχτές και ο παίκτης μπορεί να τις περιηγηθεί κατά το δοκούν και να πάει στις αρένες με όποια σειρά θέλει. Ο χάρτης είναι και πάλι εξαιρετικός και βοηθητικός και οι πίστες βρίθουν μυστικών, με την εξερεύνηση να δίνει λιγότερο cosmetics αντικείμενα και περισσότερο υλικά για την αναβάθμιση του εξοπλισμού μας.
Όσον αφορά το εικαστικό, το παιχνίδι ξεκινάει θα λέγαμε χλιαρά ή μάλλον λίγο κοινότυπα, καθώς το μεσαιωνικό σκηνικό είναι μεν απολαυστικό αν σας αρέσει η χρονική περίοδος ή αρέσκεστε σε ακούσματα όπως οι Manowar, αλλά από την άλλη το έχουμε δει δεκάδες φορές σε παιχνίδια, ταινίες και τα σχετικά. Είναι φυσικά καλοσχεδιασμένο και τα γραφικά είναι κορυφαία, ενώ μικρές και μεγάλες λεπτομέρειες όπως τα skins των όπλων, η προβιά που φοράει ο slayer και οι πανοπλίες των εχθρών τονίζουν απολαυστικά το medieval ύφος, το οποίο εννοείται ότι συνδυάζεται με το κολασμένο εικαστικό που χαρακτηρίζει όλη τη σειρά.
Τα πράγματα αλλάζουν άρδην από τη μέση και μετά, όπου θα συναντήσουμε μερικά εξαιρετικά ενδιαφέροντα σκηνικά. Σε αυτό το σημείο θα θέλαμε να τονίσουμε ότι όπως και στο Eternal, το The Dark Ages δίνει τα διαθέσιμα όπλα και ξεκλειδώνει τους μηχανισμούς του σιγά σιγά. Κατά συνέπεια, οι επιλογές του παίκτη στα πρώτα επίπεδα είναι πιο περιορισμένες και το gameplay πιο απλοϊκό.
Με άλλα λόγια, ο υπέροχος ρυθμός της χρήσης των επιθέσεών μας που αναφέραμε παραπάνω, μας γίνεται φανερός περίπου στο μέσο της περιπέτειάς μας. Σε συνδυασμό με το εικαστικό, ίσως ωθήσουν κάποιους παίκτες να θεωρήσουν αρχικά ότι συνολικά το παιχνίδι υπολείπεται αρκετά σε ποιότητα σε σχέση με το Eternal.
Είμαστε σίγουροι ότι αυτός ο διαχωρισμός θα ισχύσει και μετά την ολοκλήρωση του παιχνιδιού. Αναμφισβήτητα πολλοί θα λατρέψουν το Dark Ages και πολλοί θα το θεωρήσουν για διάφορους λόγους κατώτερο και πισωγύρισμα. Άλλωστε, για πολλούς παίκτες, μεταξύ τους και για τον γράφοντα, το Eternal κατατάσσεται σε τόσο δυσθεώρητα ύψη που είναι δύσκολο να ξεπεραστεί. Επειδή όμως όπως είπαμε το παιχνίδι δεν ξεδιπλώνει τις αρετές του αμέσως, προτείνουμε σθεναρά σε όλους να συνεχίσουν να παίζουν και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους μόλις το ολοκληρώσουν. Ανήκει σαφώς στην κατηγορία των τίτλων που γίνονται καλύτεροι όσο προχωράμε προς το τέλος.
Αφήσαμε τελευταία τη μουσική, η οποία κι αυτή μας ικανοποίησε πολύ. Heavy metal με industrial και techno πινελιές στο μεγαλύτερο μέρος της, εννοείται με κοφτερά αν και επαναλαμβανόμενα θέματα στις αρένες και με εναλλαγές ανάλογα με το σκηνικό. Όχι αξιομνημόνευτη σαν μελωδίες αλλά σίγουρα 100% ταιριαστή με το παιχνίδι.
Ανακεφαλαιώνοντας, το Doom: The Dark Ages μάς άφησε απόλυτα ικανοποιημένους. Η id Software έκανε πάλι το θαύμα της και κατάφερε να μας χαρίσει άλλο ένα υπερβίαιο και σχεδόν αψεγάδιαστο Doom, έχοντας μάλιστα το άγχος ή την υποχρέωση αν θέλετε να σταθεί δίπλα στο Doom Eternal. Αυτό είναι ίσως και ο μεγαλύτερος εχθρός του παιχνιδιού, το άψογο προηγούμενο παιχνίδι.
Παραδεχόμαστε όμως τους δημιουργούς που δεν επαναπαύτηκαν στις δάφνες τους και δούλεψαν στον τίτλο με σκοπό να μας δώσουν κάτι νέο και διαφορετικό. Ανεξάρτητα των προτιμήσεών σας, αντικειμενικά το the Dark Ages είναι ένας τίτλος που ελάχιστες εταιρίες μπορούν να μας προσφέρουν σήμερα. Μέχρι την επόμενη φορά, πάρτε τα όπλα σας, φορέστε την πανοπλία σας και rip and tear to eternity…
Το DOOM: The Dark Ages κυκλοφορεί από τις 15/5/25 για PC, PS5 και Xbox Series. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS5 με review code που λάβαμε από την AVE.
The post DOOM: The Dark Ages | Review first appeared on GameOver.
The post DOOM: The Dark Ages | Review appeared first on GameOver.
Όσον αφορά την ιστορία, το παιχνίδι δεν συνεχίζει από εκεί που μας άφησε το Ancient Gods Part 2. Αντίθετα, το Dark Ages, όπως φανερώνει και ο τίτλος του, είναι prequel και αφηγείται μια ιστορία από το μακρινό παρελθόν, όταν οι Night Sentinels υπό την ηγεσία του King Novic μεσουρανούσαν και ο Doom Slayer ήταν υπό τον έλεγχο των αγγελικών Maykrs. Φυσικά, η Κόλαση δεν θα αργήσει να κάνει την εμφάνισή της και υπό την απειλή της ολοκληρωτικής καταστροφής, οι Maykrs θα χρησιμοποιήσουν το υπέρτατο όπλο τους: τον ίδιο τον Slayer…
Φυσικά, όπως σε όλα τα παιχνίδια της σειράς η ιστορία έχει μάλλον διακοσμητικό ρόλο και ο παίκτης μπορεί αν θέλει να την προσπεράσει τελείως. Όπως και στο Doom Eternal όμως, υπάρχει αρκετό lore αν ο παίκτης θέλει να εμβαθύνει λίγο παραπάνω στην ιστορία του κόσμου και στους χαρακτήρες, εχθρικούς και μη, που θα συναντήσει στο διάβα του.
To campaign του παιχνιδιού αποτελείται από 22 κεφάλαια, και ξεκινώντας το παιχνίδι θα δούμε πως τα επίπεδα δυσκολίας είναι παρόμοια με του Eternal αλλά με τη διαφορά ότι μπορούμε πλέον να αλλάξουμε πολλές μικρές παραμέτρους σε κάθε ένα από αυτά και να το φέρουμε στα μέτρα μας. Μπορούμε με λίγα λόγια να κάνουμε λίγο πιο δύσκολο το Hurt me plenty ή λίγο πιο εύκολο το Nightmare, φέρνοντας το παιχνίδι πιο κοντά στις προτιμήσεις μας.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τον καθοριστικό παράγοντα όλης της σειράς, το gameplay. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να αναφέρουμε είναι πως, όπως το Doom Eternal διέφερε σε αρκετά σημεία από τον προκάτοχό του, έτσι και το Dark Ages κρατάει μεν τον κεντρικό πυρήνα ενός FPS, διαφοροποιείται δε κατά πολύ από το Eternal. Αυτό καταρχάς μπορεί να εκληφθεί σαν θετικό, καθώς ο παίκτης που έλιωσε το Eternal δεν νοιώθει ότι παίζει το ίδιο παιχνίδι. Είναι βέβαιο ότι η id δούλεψε πάνω στον τίτλο και προσπάθησε να δώσει μια νέα εμπειρία, μέσα στα πλαίσια πάντα του είδους.
Η μεγαλύτερη διαφορά είναι η πολύ μεγαλύτερη έμφαση στις melee επιθέσεις. Αυτό ίσως ξενίσει κάποιους βετεράνους της σειράς, καθώς τα όπλα και το shooting αποτελούσαν από πάντα το Α και το Ω του DNA της. Βέβαια και στο Dark Ages τα όπλα δηλώνουν παρόντα και σε ικανοποιητικό αριθμό και είδη. Απλώς στο Dark Ages οι δημιουργοί, εκμεταλλευόμενοι και το μεσαιωνικό, ή μάλλον τη μίξη Μεσαίωνα με sci fi καταστάσεις, άλλαξαν σαφώς την προσέγγιση που πρέπει να ακολουθήσει ο παίκτης και τον ωθούν σε μια πολύ ενδιαφέρουσα εναλλαγή και σχεδόν ισομερή χρήση μεταξύ melee επιθέσεων και shooting.
Βασικό ρόλο στη μάχη θα παίξει η πρωτοεμφανιζόμενη στη σειρά ασπίδα. Με αυτήν μπορούμε να αποκρούσουμε φυσικά τα εχθρικά πυρά, να την πετάξουμε σαν Captain America στους εχθρούς, οπότε αυτή σαν ηλεκτρικό πριόνι καρφώνεται πάνω τους και τους ακινητοποιεί ή, τέλος, να κάνουμε parry πολλές εχθρικές επιθέσεις που τονίζονται με πράσινο χρώμα. Αν αυτές είναι melee, ο αντίπαλος ζαλίζεται για λίγο και μας δίνει τη δυνατότητα για κάποια ασφαλή χτυπήματα, ενώ αν είναι ranged επιθέσεις γυρνάμε τις βολές πίσω στους εχθρούς. Αργότερα η ασπίδα μας θα εξελιχθεί ακόμα περισσότερο και θα προστεθούν 4 διαφορετικοί ρούνοι, που της δίνουν ειδικές επιθέσεις που ενεργοποιούνται όταν καταφέρουμε perfect parries.
Ασπίδα λοιπόν στο αριστερό χέρι, melee όπλα στο δεξί. Ξεκινάμε με τις πιστές γροθιές μας και στην πορεία θα προστεθούν άλλα δύο, εμπνευσμένα κι αυτά φυσικά από το Μεσαίωνα. Τα melee όπλα μας θα διαδραματίσουν κι αυτά καθοριστικό ρόλο, καθώς οι melee επιθέσεις μας κάνουν πολλή ζημιά και αποδεικνύονται εξόχως διασκεδαστικές και χρήσιμες. Ταυτόχρονα, αποτελούν τη νούμερο ένα επιλογή μας ώστε οι εχθροί να ρίξουν ammo για τα όπλα μας.
Το τρίτο διαθέσιμο εργαλείο στο οπλοστάσιό μας είναι εχμ, το οπλοστάσιό μας. Κάποια όπλα μας μοιάζουν με αυτά που χρησιμοποιήσαμε στο Eternal και κάποια άλλα νέα έχουν προστεθεί, όλα υπηρετώντας πιστά σαν σύλληψη και χρήση το μεσαιωνικό σκηνικό του τίτλου. Δυστυχώς δεν υπάρχει αυτή τη φορά κάτι τόσο “πορωτικό” σαν το meathook του Super Shotgun (το οποίο φυσικά δεν μπορούσε να λείπει) αλλά γενικά τα όπλα μας ικανοποίησαν πάρα πολύ και όλα έχουν τη χρήση τους ή, αν θέλετε, όλα θα μπορούσαν να γίνουν τα αγαπημένα κάποιου παίκτη.
Γενικά η προσέγγιση του παίκτη μοιράζεται λοιπόν ανάμεσα σε αυτές τις τρεις κατηγορίες επιθέσεων και όπως στο Eternal όλο το νόημα ήταν να χρησιμοποιούμε στρατηγικά όλα μας τα εργαλεία, έτσι κι εδώ είναι απόλαυση αυτός ο χορός ανάμεσα σε ασπίδα, όπλα εκ του σύνεγγυς και πυροβόλα από απόσταση.
Γενικά το παιχνίδι δεν έχει τον ίδιο φρενήρη ρυθμό με το Eternal. Λείπει και το dash, αλλά σε γενικές γραμμές η προσέγγιση πρέπει να είναι πιο τακτική. Λείπει εν πολλοίς και το verticality στις αρένες, δεν υπάρχει διπλό άλμα και ο παίκτης περνάει τον περισσότερο χρόνο του στο έδαφος. Ο χαρακτήρας μας είναι πιο βαρύς και γενικά δεν τρέχουμε μακριά από τους εχθρούς, αλλά σε πολλές περιπτώσεις είναι πολύ πιο αποδοτικό να μάθουμε το parry και να τους αντιμετωπίσουμε από κοντινή ή μέση απόσταση και όχι αποκλειστικά από πολύ μακριά πυροβολώντας τους.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο χαρακτήρας μας συμπεριφέρεται περισσότερο σαν τανκ σε σχέση με το Eternal. Φυσικά, Doom παίζουμε και το τανκ του Dark Ages είναι γατόπαρδος για άλλα παιχνίδια. Η ταχύτητα, παρότι ένα κλικ μικρότερη από το Eternal, είναι και πάλι εξόχως καταιγιστική. Σαν να λέμε οι Spinal Tap ηρέμησαν λίγο και από το 11 έριξαν την ένταση των ενισχυτών στο 10. Μάλιστα, επειδή αυτή τη φορά λείπουν τα glory kills, η μάχη έχει πιο σταθερό ρυθμό από το Eternal.
Είπαμε λείπουν τα glory kills και ίσως κάποιοι τρομάξατε, οπότε ας εξηγηθούμε. Φυσικά μπορούμε να ζαλίσουμε τους δαίμονες και να τους εκτελέσουμε πάραυτα με ένα κουμπί, απλά δεν θα δούμε τα τόσο χαρακτηριστικά και αιμοσταγή animations που βλέπαμε στο Eternal και διέκοπταν για λίγες στιγμές τη δράση, δίνοντας μια ανάσα στον παίκτη. Αυτό έχει φυσικά μια επίπτωση στην όλη παρουσίαση, αλλά όπως προείπαμε κάνει το ρυθμό της μάχης πιο σταθερό και συνεχή.
Άλλο νέο στοιχείο του παιχνιδιού είναι τα σημεία που καλούμαστε να χειριστούμε ένα τεράστιο mech και να καβαλήσουμε έναν δράκο. Πορωτικά κι αυτά σαν ιδέα, αλλά αλλάζουν πλήρως τον ρυθμό, και αυτό, σε συνδυασμό με το απλοϊκό τους gameplay, δεν θα αρέσει σε όλους. Τα mech τμήματα θυμίζουν Pacific Rim και γενικότερα kaiju καταστάσεις, με τον παίκτη να καταστρέφει τα πάντα στο διάβα του και να κοπανιέται με υπερμεγέθεις αντιπάλους. Η ταχύτητα εδώ είναι αναγκαστικά αργή, αλλά η αίσθηση του βάρους του mech είναι πολύ ικανοποιητική και γενικά τα τμήματα αυτά είναι πολύ εντυπωσιακά οπτικά.
Τα κομμάτια του δράκου είναι κι αυτά απλά, με τον παίκτη να πετάει και να ψάχνει για στόχους, οι οποίοι φυλάνε σημεία που μπορεί να προσγειωθεί και να συνεχίσει με τα πόδια. Στους στόχους ο δράκος μένει στατικός και πρέπει να κάνουμε πετυχημένα dodges ώστε να ενδυναμώσουμε το όπλο μας και να τους καταστρέψουμε. Τόσο τα mech όσο και τα σημεία με τον δράκο ευτυχώς δεν διαρκούν πολύ, είναι εν πολλοίς gimmick και προσφέρουν μια αλλαγή σκηνικού, αλλά θα θέλαμε τουλάχιστον σαν gameplay να ήταν λίγο πιο δουλεμένα.
Το level design είναι για άλλη μια φορά εξαιρετικό. Μεγάλη διαφορά με το Eternal είναι πως λείπουν τα platforming τμήματα, τα οποία είχαν αρέσει σε κάποιους και είχαν εκνευρίσει αρκετούς άλλους. Ο γράφων ανήκει στην πρώτη κατηγορία, αλλά δεν μπορεί να πει ότι του έλειψαν ή ότι θα ταίριαζαν με το Dark Ages.
Μερικές πίστες είναι πιο ευθύγραμμες, ενώ υπάρχουν κάποιες που είναι πιο ανοιχτές και ο παίκτης μπορεί να τις περιηγηθεί κατά το δοκούν και να πάει στις αρένες με όποια σειρά θέλει. Ο χάρτης είναι και πάλι εξαιρετικός και βοηθητικός και οι πίστες βρίθουν μυστικών, με την εξερεύνηση να δίνει λιγότερο cosmetics αντικείμενα και περισσότερο υλικά για την αναβάθμιση του εξοπλισμού μας.
Όσον αφορά το εικαστικό, το παιχνίδι ξεκινάει θα λέγαμε χλιαρά ή μάλλον λίγο κοινότυπα, καθώς το μεσαιωνικό σκηνικό είναι μεν απολαυστικό αν σας αρέσει η χρονική περίοδος ή αρέσκεστε σε ακούσματα όπως οι Manowar, αλλά από την άλλη το έχουμε δει δεκάδες φορές σε παιχνίδια, ταινίες και τα σχετικά. Είναι φυσικά καλοσχεδιασμένο και τα γραφικά είναι κορυφαία, ενώ μικρές και μεγάλες λεπτομέρειες όπως τα skins των όπλων, η προβιά που φοράει ο slayer και οι πανοπλίες των εχθρών τονίζουν απολαυστικά το medieval ύφος, το οποίο εννοείται ότι συνδυάζεται με το κολασμένο εικαστικό που χαρακτηρίζει όλη τη σειρά.
Τα πράγματα αλλάζουν άρδην από τη μέση και μετά, όπου θα συναντήσουμε μερικά εξαιρετικά ενδιαφέροντα σκηνικά. Σε αυτό το σημείο θα θέλαμε να τονίσουμε ότι όπως και στο Eternal, το The Dark Ages δίνει τα διαθέσιμα όπλα και ξεκλειδώνει τους μηχανισμούς του σιγά σιγά. Κατά συνέπεια, οι επιλογές του παίκτη στα πρώτα επίπεδα είναι πιο περιορισμένες και το gameplay πιο απλοϊκό.
Με άλλα λόγια, ο υπέροχος ρυθμός της χρήσης των επιθέσεών μας που αναφέραμε παραπάνω, μας γίνεται φανερός περίπου στο μέσο της περιπέτειάς μας. Σε συνδυασμό με το εικαστικό, ίσως ωθήσουν κάποιους παίκτες να θεωρήσουν αρχικά ότι συνολικά το παιχνίδι υπολείπεται αρκετά σε ποιότητα σε σχέση με το Eternal.
Είμαστε σίγουροι ότι αυτός ο διαχωρισμός θα ισχύσει και μετά την ολοκλήρωση του παιχνιδιού. Αναμφισβήτητα πολλοί θα λατρέψουν το Dark Ages και πολλοί θα το θεωρήσουν για διάφορους λόγους κατώτερο και πισωγύρισμα. Άλλωστε, για πολλούς παίκτες, μεταξύ τους και για τον γράφοντα, το Eternal κατατάσσεται σε τόσο δυσθεώρητα ύψη που είναι δύσκολο να ξεπεραστεί. Επειδή όμως όπως είπαμε το παιχνίδι δεν ξεδιπλώνει τις αρετές του αμέσως, προτείνουμε σθεναρά σε όλους να συνεχίσουν να παίζουν και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους μόλις το ολοκληρώσουν. Ανήκει σαφώς στην κατηγορία των τίτλων που γίνονται καλύτεροι όσο προχωράμε προς το τέλος.
Αφήσαμε τελευταία τη μουσική, η οποία κι αυτή μας ικανοποίησε πολύ. Heavy metal με industrial και techno πινελιές στο μεγαλύτερο μέρος της, εννοείται με κοφτερά αν και επαναλαμβανόμενα θέματα στις αρένες και με εναλλαγές ανάλογα με το σκηνικό. Όχι αξιομνημόνευτη σαν μελωδίες αλλά σίγουρα 100% ταιριαστή με το παιχνίδι.
Ανακεφαλαιώνοντας, το Doom: The Dark Ages μάς άφησε απόλυτα ικανοποιημένους. Η id Software έκανε πάλι το θαύμα της και κατάφερε να μας χαρίσει άλλο ένα υπερβίαιο και σχεδόν αψεγάδιαστο Doom, έχοντας μάλιστα το άγχος ή την υποχρέωση αν θέλετε να σταθεί δίπλα στο Doom Eternal. Αυτό είναι ίσως και ο μεγαλύτερος εχθρός του παιχνιδιού, το άψογο προηγούμενο παιχνίδι.
Παραδεχόμαστε όμως τους δημιουργούς που δεν επαναπαύτηκαν στις δάφνες τους και δούλεψαν στον τίτλο με σκοπό να μας δώσουν κάτι νέο και διαφορετικό. Ανεξάρτητα των προτιμήσεών σας, αντικειμενικά το the Dark Ages είναι ένας τίτλος που ελάχιστες εταιρίες μπορούν να μας προσφέρουν σήμερα. Μέχρι την επόμενη φορά, πάρτε τα όπλα σας, φορέστε την πανοπλία σας και rip and tear to eternity…
Το DOOM: The Dark Ages κυκλοφορεί από τις 15/5/25 για PC, PS5 και Xbox Series. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS5 με review code που λάβαμε από την AVE.
The post DOOM: The Dark Ages | Review first appeared on GameOver.
The post DOOM: The Dark Ages | Review appeared first on GameOver.