Όπως συμβαίνει κάθε χρόνο τέτοια εποχή, η Milestone εμφανίζεται τυπική στο ραντεβού με τους οπαδούς της, και έτσι το MotoGP 25 είναι γεγονός. Μία πρόταση που προσπαθεί να κλέψει κάτι από την φετινή λάμψη του θεσμού, μιας και το ενδιαφέρον έχει και πάλι αναζωπυρωθεί, τόσο λόγω των μεταγραφών όσο και των νέων οδηγών. Το ερώτημα φυσικά που ενδιαφέρει τους περισσότερους είναι αν τελικά ο τίτλος αξίζει την προσοχή αλλά και τον χρόνο τους. Kαι για ακόμα μία φορά η απάντηση είναι η αναμενόμενη. Ίσως ναι αλλά μάλλον όχι.
Τα πρώτα θετικά μηνύματα έρχονται από το κεντρικό μενού επιλογών, όπου πρακτικά είναι ένα studio φωτογράφισης. Η εικόνα του αναβάτη δίπλα στην μοτοσυκλέτα του, η παρουσία του τηλεοπτικού του συνεργείου, ο τεχνικός εξοπλισμός αλλά και η μουσική υπόκρουση που συνοδεύει τα πάντα, δημιουργούν μια ευχάριστη και ιδιαίτερα μοντέρνα εικόνα, απαλλαγμένη ευτυχώς από το γενικότερο ύφος που συναντάει κανείς στους πραγματικούς αγώνες. Η εναλλαγή των menu γίνεται με έναν πάρα πολύ απλό και έξυπνο τρόπο και γενικότερα θα έλεγε κανείς πως το συγκεκριμένο ui ίσως και να είναι το ιδανικό.
Σε επίπεδο επιλογών με μια πρώτη ματιά δεν φαίνεται να απουσιάζει κάτι, αν και για ακόμα μία φορά επιβάλλεται η δημιουργία ενός ψηφιακού αναβάτη από το μηδέν, αδυνατώντας να κατανοήσει κανείς γιατί μετά από τόσα χρόνια το uploading δεδομένων από παλιότερες δημιουργίες να είναι πρακτικά αδύνατο.
Φέτος οι επιλογές για τη δημιουργία avatar δεν είναι και τόσες πολλές, ενώ σε αυτό το σημείο αρχίζουν κάπως να στραβώνουν τα πράγματα, τουλάχιστον σε τεχνικό επίπεδο. Τα διαθέσιμα προς επιλογή πρόσωπα των αναβατών έχουν μία ανέλπιστα ξεπερασμένη εικόνα, και παρόλο που πρακτικά πρόκειται για κάτι δευτερεύον, είναι τελικά άσχημο γιατί τουλάχιστον στο career mode ο παίκτης θα έχει συνεχώς μπροστά του αυτή την πολύ πρόχειρα σχεδιασμένη ψηφιακή εκδοχή του.
Βέβαια πάντα ένας racing τίτλος κρίνεται στην πίστα ή τον δρόμο, οπότε αφήνοντας για την ώρα στην άκρη τα υπόλοιπα, επιλέξαμε έναν αγώνα από τον θεσμό του MotoGP – φυσικά υπάρχουν οι αντίστοιχες Moto 2 & 3 – και βρεθήκαμε στην γραμμή εκκίνησης. Για έναν τίτλο που κυκλοφορεί φέτος, η εικόνα θα λέγαμε – εντελώς συγκρατημένα – πως είναι απαράδεκτη. Μοτοσυκλέτα και αναβάτης δεν έχουν καμία σχέση με το πώς παρουσιάζονται στο κεντρικό μενού επιλογών, αν και τελικά αυτό που ενοχλεί είναι το πόσο ψεύτικα και πρόχειρα σχεδιασμένα είναι τα περιβάλλοντα.
Και δεν αναφερόμαστε στον ορίζοντα ή στο στατικό image που έχει επιλεγεί για τον ουρανό, αλλά για αντικείμενα ακριβώς δίπλα στην άσφαλτο. Τα paddocks απαρτίζονται από κτίρια με εντελώς βασικές λεπτομέρειες, οι οπαδοί στην κερκίδα επαναφέρουν άσχημες εικόνες από το μακρινό παρελθόν, ενώ ακόμα χειρότερα οι μηχανικοί που περιβάλλουν τον αναβάτη στη σχάρα εκκίνησης χαρακτηρίζονται από ένα “σπαστό” animation, προσπαθώντας να πείσουν πως κάνουν ρυθμίσεις στη μηχανή, ενώ στην πραγματικότητα θα έλεγε κανείς πως κάνουν… παντομίμα στον αέρα.
Ήδη από το κεντρικό μενού είχαν αρχίσει να δημιουργούνται πολλές υποψίες, γιατί πουθενά δεν υπήρχε η δυνατότητα επιλογής performance ή quality, αλλά ποτέ δεν φανταζόμασταν πως θα γινόντουσαν τόσες παραχωρήσεις στον οπτικό τομέα. Η αναφορά πως η δοκιμή έγινε στο PlayStation 5 Pro φαντάζει περιττή, γιατί αν γράφαμε πως τα πάντα τρέχουν σε προηγούμενης ή και παλιότερης γενιάς hardware, θα ήταν σχεδόν αδύνατο κάποιος να το αμφισβητήσει. Και είναι πραγματικά ενοχλητική όλη αυτή η εικόνα, γιατί όταν πρόκειται για έναν racing game, ο τεχνικός τομέας παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Προσπαθώντας να ξεπεράσει κανείς αυτό το αρχικό σοκ και αφού σβήσουν τα κόκκινα φώτα, τα πράγματα αρχίζουν κάπως να διορθώνονται ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, ο παίκτης αναγκαστικά θα ψάχνει ερεθίσματα ώστε η προσοχή του να στραφεί αλλού. Οι ταχύτητες βρίσκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο, η κίνηση είναι αρκετά ομαλή, αλλά αδυνατεί να παραμείνει κλειδωμένη στα 60 fps, και η φυσική των μηχανών είναι αυτή που κλέβει για ακόμα μια φορά την παράσταση.
Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως πριν από κάθε αγώνα ο παίκτης μπορεί να επιλέξει αν θα ακολουθήσει την οδό του arcade ή την αντίστοιχη του simulation. Η πρώτη είναι η ιδανική για κάποιον που απλά θέλει να διασκεδάσει – αν και πάλι απαιτείται ιδιαίτερη εξάσκηση – ενώ αναμενόμενα όλο το βάρος καλείται να σηκώσει στους ώμους της η δεύτερη, που σαφέστατα – όπως το συνηθίζει η Milestone – θέτει τον πήχη πάρα πολύ υψηλά.
Σε αυτή την περίπτωση η οδήγηση της μοτοσυκλέτας στο όριο προσφέρει μία συγκλονιστική αίσθηση και εδώ σημαντικό ρόλο παίζουν τα physics. Ο τρόπος με τον οποίο οι τροχοί αλληλεπιδρούν με την άσφαλτο, το πώς ο κινητήρας ανεβάζει στροφές και φυσικά η αίσθηση των φρένων να παλεύουν να επιβραδύνουν τη μηχανή, είναι κάτι που πρέπει να το ζήσει κάποιος, έστω και ψηφιακά.
Τα πάντα μεταφέρονται σχεδόν ακαριαία από το DualSence στην οθόνη και ανά πάσα στιγμή ο παίκτης έχει την πληροφόρηση που χρειάζεται. Οι αλλαγές των ηλεκτρονικών σε πραγματικό χρόνο έχουν άμεση επίπτωση στη συμπεριφορά της μοτοσυκλέτας, οπότε αν με κάποιον τρόπο ο χρήστης μπορούσε να νιώσει τις μεταβολές της βαρύτητας στο κορμί του, τότε και μόνο τότε θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος πως μιλάμε για την απόλυτη εξομοίωση.
Δυστυχώς όμως αυτό είναι το μοναδικό δυνατό χαρτί του MotoGP 25. Γιατί ακόμα και σε επίπεδο περιεχομένου, τελικά ο τίτλος τίθεται υπό αμφισβήτηση, ακολουθώντας μία οδό αρκετά απλουστευμένη και φτωχή. Το πλέον τρανταχτό παράδειγμα είναι το career mode, όπου ο developer καλύπτει τα πάντα σχεδόν επιφανειακά, αποφεύγοντας να προσφέρει έστω τα βασικά.
Ο παίκτης δεν θα νιώσει ποτέ πως χτίζει την ψηφιακή του καριέρα, δεν θα νιώσει ποτέ πως είναι μέλος μίας ομάδας που προσπαθεί να αναπτυχθεί μέσω της εξέλιξης, και αυτό συμβαίνει γιατί ακόμα και να ήθελε, δεν υπάρχει η ανάλογη υποδομή. Πριν από κάθε αγώνα καλείται απλά και μόνο να διαλέξει έναν από τους 3 προκαθορισμένους στόχους, οπότε είτε θα ανέβει επίπεδο συλλέγοντας experience points, είτε θα υποσκελίσει τον ομόσταυλο του – κάτι προφανές αλλά εδώ δεν θεωρείται δεδομένο – είτε θα ακολουθήσει τις εντολές της ομάδας του ολοκληρώνοντας αστεία tasks κατά τη διάρκεια του αγώνα, με αποτέλεσμα την βελτίωση της μηχανής του όχι σε συγκεκριμένες ενότητες αλλά γενικά και αόριστα.
Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχουν περιορισμοί από την ίδια την αρμόδια αρχή που να μην επιτρέπουν στον παίκτη να επέμβει στα μηχανικά μέρη της μοτοσυκλέτας του, αλλά η παντελής απουσία μίας R&D ενότητας κάνει τα πράγματα αρκετά απλά και επαναλαμβανόμενα. Σίγουρα τα όσα προσφέρει η ΕΑ στις F1 και WRC κυκλοφορίες της έχουν να κάνουν και με το οικονομικό υπόβαθρό της, αλλά είναι απαράδεκτο η Milestone στον συγκριμένο τομέα να κινείται σε τόσο ρηχά νερά.
Σανίδα σωτηρίας θα αποτελέσει πραγματικά το online τμήμα του MotoGP 25 και είναι από τις ελάχιστες φορές για την ιταλική ομάδα ανάπτυξης που τα πάντα δείχνουν να δουλεύουν σωστά από την πρώτη ημέρα. Ακόμα και το cross-play λειτουργεί απροβλημάτιστα, οπότε επιλέγοντας ο χρήστης ένα lobby της αρεσκείας του, είναι βέβαιο πως πάντα θα βρει διαθέσιμους αντιπάλους για να περάσει ευχάριστα την ώρα του.
Το σύνολο ολοκληρώνεται από την παρουσία mini και super motard μοτοσυκλετών, που κατά την ταπεινή μας γνώμη αξίζει να ασχοληθεί μαζί τους κάποιος μόνο σε arcade ή online περιβάλλον. Εδώ η συμπεριφορά των μηχανών σε επίπεδο simulation αλλάζει ριζικά, και δυστυχώς προς το χειρότερο, ενώ για ακόμα μία χρονιά παραμένει αναπάντητο το ερώτημα γιατί δεν έχουν συμπεριληφθεί ιστορικά δίτροχα από το ένδοξο παρελθόν του θεσμού.
Δυστυχώς, το MotoGP 25 είναι μία πρόταση που, κακά τα ψέματα, οι περισσότεροι ευχόντουσαν να είναι καλύτερη, αλλά βαθιά στο μυαλό τους γνώριζαν πως δεν θα είναι και τόσο καλή. Η έλλειψη ανταγωνισμού έχει οδηγήσει τη Milestone σε ένα αδιέξοδο, σε μία στασιμότητα που για ακόμα μία χρονιά αφήνει τους οπαδούς των δύο τροχών με μία πικρή αίσθηση, “αναγκάζοντάς” τους και πάλι να βρουν παρηγοριά στο αξεπέραστο RIDE 5.
Το MotoGP 25 κυκλοφορεί από τις 30/4/25 για PS5, PC, PS4, Switch, Xbox Series και Xbox One. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS5 με review code που λάβαμε από τη CD Media.
The post MotoGP 25 | Review first appeared on GameOver.
The post MotoGP 25 | Review appeared first on GameOver.
Τα πρώτα θετικά μηνύματα έρχονται από το κεντρικό μενού επιλογών, όπου πρακτικά είναι ένα studio φωτογράφισης. Η εικόνα του αναβάτη δίπλα στην μοτοσυκλέτα του, η παρουσία του τηλεοπτικού του συνεργείου, ο τεχνικός εξοπλισμός αλλά και η μουσική υπόκρουση που συνοδεύει τα πάντα, δημιουργούν μια ευχάριστη και ιδιαίτερα μοντέρνα εικόνα, απαλλαγμένη ευτυχώς από το γενικότερο ύφος που συναντάει κανείς στους πραγματικούς αγώνες. Η εναλλαγή των menu γίνεται με έναν πάρα πολύ απλό και έξυπνο τρόπο και γενικότερα θα έλεγε κανείς πως το συγκεκριμένο ui ίσως και να είναι το ιδανικό.
Σε επίπεδο επιλογών με μια πρώτη ματιά δεν φαίνεται να απουσιάζει κάτι, αν και για ακόμα μία φορά επιβάλλεται η δημιουργία ενός ψηφιακού αναβάτη από το μηδέν, αδυνατώντας να κατανοήσει κανείς γιατί μετά από τόσα χρόνια το uploading δεδομένων από παλιότερες δημιουργίες να είναι πρακτικά αδύνατο.
Φέτος οι επιλογές για τη δημιουργία avatar δεν είναι και τόσες πολλές, ενώ σε αυτό το σημείο αρχίζουν κάπως να στραβώνουν τα πράγματα, τουλάχιστον σε τεχνικό επίπεδο. Τα διαθέσιμα προς επιλογή πρόσωπα των αναβατών έχουν μία ανέλπιστα ξεπερασμένη εικόνα, και παρόλο που πρακτικά πρόκειται για κάτι δευτερεύον, είναι τελικά άσχημο γιατί τουλάχιστον στο career mode ο παίκτης θα έχει συνεχώς μπροστά του αυτή την πολύ πρόχειρα σχεδιασμένη ψηφιακή εκδοχή του.
Βέβαια πάντα ένας racing τίτλος κρίνεται στην πίστα ή τον δρόμο, οπότε αφήνοντας για την ώρα στην άκρη τα υπόλοιπα, επιλέξαμε έναν αγώνα από τον θεσμό του MotoGP – φυσικά υπάρχουν οι αντίστοιχες Moto 2 & 3 – και βρεθήκαμε στην γραμμή εκκίνησης. Για έναν τίτλο που κυκλοφορεί φέτος, η εικόνα θα λέγαμε – εντελώς συγκρατημένα – πως είναι απαράδεκτη. Μοτοσυκλέτα και αναβάτης δεν έχουν καμία σχέση με το πώς παρουσιάζονται στο κεντρικό μενού επιλογών, αν και τελικά αυτό που ενοχλεί είναι το πόσο ψεύτικα και πρόχειρα σχεδιασμένα είναι τα περιβάλλοντα.
Και δεν αναφερόμαστε στον ορίζοντα ή στο στατικό image που έχει επιλεγεί για τον ουρανό, αλλά για αντικείμενα ακριβώς δίπλα στην άσφαλτο. Τα paddocks απαρτίζονται από κτίρια με εντελώς βασικές λεπτομέρειες, οι οπαδοί στην κερκίδα επαναφέρουν άσχημες εικόνες από το μακρινό παρελθόν, ενώ ακόμα χειρότερα οι μηχανικοί που περιβάλλουν τον αναβάτη στη σχάρα εκκίνησης χαρακτηρίζονται από ένα “σπαστό” animation, προσπαθώντας να πείσουν πως κάνουν ρυθμίσεις στη μηχανή, ενώ στην πραγματικότητα θα έλεγε κανείς πως κάνουν… παντομίμα στον αέρα.
Ήδη από το κεντρικό μενού είχαν αρχίσει να δημιουργούνται πολλές υποψίες, γιατί πουθενά δεν υπήρχε η δυνατότητα επιλογής performance ή quality, αλλά ποτέ δεν φανταζόμασταν πως θα γινόντουσαν τόσες παραχωρήσεις στον οπτικό τομέα. Η αναφορά πως η δοκιμή έγινε στο PlayStation 5 Pro φαντάζει περιττή, γιατί αν γράφαμε πως τα πάντα τρέχουν σε προηγούμενης ή και παλιότερης γενιάς hardware, θα ήταν σχεδόν αδύνατο κάποιος να το αμφισβητήσει. Και είναι πραγματικά ενοχλητική όλη αυτή η εικόνα, γιατί όταν πρόκειται για έναν racing game, ο τεχνικός τομέας παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Προσπαθώντας να ξεπεράσει κανείς αυτό το αρχικό σοκ και αφού σβήσουν τα κόκκινα φώτα, τα πράγματα αρχίζουν κάπως να διορθώνονται ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, ο παίκτης αναγκαστικά θα ψάχνει ερεθίσματα ώστε η προσοχή του να στραφεί αλλού. Οι ταχύτητες βρίσκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο, η κίνηση είναι αρκετά ομαλή, αλλά αδυνατεί να παραμείνει κλειδωμένη στα 60 fps, και η φυσική των μηχανών είναι αυτή που κλέβει για ακόμα μια φορά την παράσταση.
Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως πριν από κάθε αγώνα ο παίκτης μπορεί να επιλέξει αν θα ακολουθήσει την οδό του arcade ή την αντίστοιχη του simulation. Η πρώτη είναι η ιδανική για κάποιον που απλά θέλει να διασκεδάσει – αν και πάλι απαιτείται ιδιαίτερη εξάσκηση – ενώ αναμενόμενα όλο το βάρος καλείται να σηκώσει στους ώμους της η δεύτερη, που σαφέστατα – όπως το συνηθίζει η Milestone – θέτει τον πήχη πάρα πολύ υψηλά.
Σε αυτή την περίπτωση η οδήγηση της μοτοσυκλέτας στο όριο προσφέρει μία συγκλονιστική αίσθηση και εδώ σημαντικό ρόλο παίζουν τα physics. Ο τρόπος με τον οποίο οι τροχοί αλληλεπιδρούν με την άσφαλτο, το πώς ο κινητήρας ανεβάζει στροφές και φυσικά η αίσθηση των φρένων να παλεύουν να επιβραδύνουν τη μηχανή, είναι κάτι που πρέπει να το ζήσει κάποιος, έστω και ψηφιακά.
Τα πάντα μεταφέρονται σχεδόν ακαριαία από το DualSence στην οθόνη και ανά πάσα στιγμή ο παίκτης έχει την πληροφόρηση που χρειάζεται. Οι αλλαγές των ηλεκτρονικών σε πραγματικό χρόνο έχουν άμεση επίπτωση στη συμπεριφορά της μοτοσυκλέτας, οπότε αν με κάποιον τρόπο ο χρήστης μπορούσε να νιώσει τις μεταβολές της βαρύτητας στο κορμί του, τότε και μόνο τότε θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος πως μιλάμε για την απόλυτη εξομοίωση.
Δυστυχώς όμως αυτό είναι το μοναδικό δυνατό χαρτί του MotoGP 25. Γιατί ακόμα και σε επίπεδο περιεχομένου, τελικά ο τίτλος τίθεται υπό αμφισβήτηση, ακολουθώντας μία οδό αρκετά απλουστευμένη και φτωχή. Το πλέον τρανταχτό παράδειγμα είναι το career mode, όπου ο developer καλύπτει τα πάντα σχεδόν επιφανειακά, αποφεύγοντας να προσφέρει έστω τα βασικά.
Ο παίκτης δεν θα νιώσει ποτέ πως χτίζει την ψηφιακή του καριέρα, δεν θα νιώσει ποτέ πως είναι μέλος μίας ομάδας που προσπαθεί να αναπτυχθεί μέσω της εξέλιξης, και αυτό συμβαίνει γιατί ακόμα και να ήθελε, δεν υπάρχει η ανάλογη υποδομή. Πριν από κάθε αγώνα καλείται απλά και μόνο να διαλέξει έναν από τους 3 προκαθορισμένους στόχους, οπότε είτε θα ανέβει επίπεδο συλλέγοντας experience points, είτε θα υποσκελίσει τον ομόσταυλο του – κάτι προφανές αλλά εδώ δεν θεωρείται δεδομένο – είτε θα ακολουθήσει τις εντολές της ομάδας του ολοκληρώνοντας αστεία tasks κατά τη διάρκεια του αγώνα, με αποτέλεσμα την βελτίωση της μηχανής του όχι σε συγκεκριμένες ενότητες αλλά γενικά και αόριστα.
Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχουν περιορισμοί από την ίδια την αρμόδια αρχή που να μην επιτρέπουν στον παίκτη να επέμβει στα μηχανικά μέρη της μοτοσυκλέτας του, αλλά η παντελής απουσία μίας R&D ενότητας κάνει τα πράγματα αρκετά απλά και επαναλαμβανόμενα. Σίγουρα τα όσα προσφέρει η ΕΑ στις F1 και WRC κυκλοφορίες της έχουν να κάνουν και με το οικονομικό υπόβαθρό της, αλλά είναι απαράδεκτο η Milestone στον συγκριμένο τομέα να κινείται σε τόσο ρηχά νερά.
Σανίδα σωτηρίας θα αποτελέσει πραγματικά το online τμήμα του MotoGP 25 και είναι από τις ελάχιστες φορές για την ιταλική ομάδα ανάπτυξης που τα πάντα δείχνουν να δουλεύουν σωστά από την πρώτη ημέρα. Ακόμα και το cross-play λειτουργεί απροβλημάτιστα, οπότε επιλέγοντας ο χρήστης ένα lobby της αρεσκείας του, είναι βέβαιο πως πάντα θα βρει διαθέσιμους αντιπάλους για να περάσει ευχάριστα την ώρα του.
Το σύνολο ολοκληρώνεται από την παρουσία mini και super motard μοτοσυκλετών, που κατά την ταπεινή μας γνώμη αξίζει να ασχοληθεί μαζί τους κάποιος μόνο σε arcade ή online περιβάλλον. Εδώ η συμπεριφορά των μηχανών σε επίπεδο simulation αλλάζει ριζικά, και δυστυχώς προς το χειρότερο, ενώ για ακόμα μία χρονιά παραμένει αναπάντητο το ερώτημα γιατί δεν έχουν συμπεριληφθεί ιστορικά δίτροχα από το ένδοξο παρελθόν του θεσμού.
Δυστυχώς, το MotoGP 25 είναι μία πρόταση που, κακά τα ψέματα, οι περισσότεροι ευχόντουσαν να είναι καλύτερη, αλλά βαθιά στο μυαλό τους γνώριζαν πως δεν θα είναι και τόσο καλή. Η έλλειψη ανταγωνισμού έχει οδηγήσει τη Milestone σε ένα αδιέξοδο, σε μία στασιμότητα που για ακόμα μία χρονιά αφήνει τους οπαδούς των δύο τροχών με μία πικρή αίσθηση, “αναγκάζοντάς” τους και πάλι να βρουν παρηγοριά στο αξεπέραστο RIDE 5.
Το MotoGP 25 κυκλοφορεί από τις 30/4/25 για PS5, PC, PS4, Switch, Xbox Series και Xbox One. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS5 με review code που λάβαμε από τη CD Media.
The post MotoGP 25 | Review first appeared on GameOver.
The post MotoGP 25 | Review appeared first on GameOver.